»»»បើតាមគោលការណ៍គឺ យើងអាចគ្រប់គ្រងជតាកម្មនិងកំណត់ "តម្លៃ" ឲ្យខ្លួនឯងបានការចេះស្រឡាញ់ខ្លួនឯងនិងធ្វើឲ្យខ្លួនឯងមានក្តីសុខបំផុតបាន លក្ខខណ្ឌដំបូង គឺត្រូវស្គាល់ខ្លួនឯង ជាពិសេសស្គាល់ច្បាស់ពីគុណតម្លៃរបស់ខ្លួនឯង ស្គាល់ពីមជ្ឈមដ្ឋានជុំវិញខ្លួនរស់នៅឲ្យពិតប្រាកដជាមុនសិន ដូចពាក្យ
បូរាណដែលតែងពោលតៗគ្នាមកថា "ការរស់នៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានផ្សេងៗគ្នា តម្លៃ និងគុណសម្បត្តិដែលចេញមកក៏ខុសគ្នាដែរ" ។មានអ្នកប្រាជ្ញមួយរូបចង់ផ្តល់ចំណេះដឹងនិងបញ្ញាដល់កូនសិស្សខ្លួន ទើបប្រគល់ថ្មមួយដុំឲ្យសិស្ស ហើយប្រាប់ឲ្យគេយកទៅលក់នៅឯផ្សារ។ ថ្មមួយដុំនេះធំគ្រាន់បើដែរ សម្រស់ក៏ស្រស់ស្អាត... គាត់បានប្រាប់ដល់សិស្សខ្លួនថា"មិនមែនយកទៅលក់មែនទែនទេ! វាគ្រាន់តែជាការសាកល្បងប៉ុណ្ណោះ ឯងត្រូវសង្កេតឲ្យហ្មត់ចត់ ត្រូវសួរអ្នកស្រុកឲ្យបានច្រើន រួចត្រឡប់មករាយការណ៍ដល់លោកគ្រូវិញថា តើថ្មមួយដុំនេះអាចលក់បានតម្លៃប៉ុន្មាននៅទីផ្សារម្តុំនោះ?" កូនសិស្សបានកាន់ថ្មនោះទៅផ្សារ... អ្នកស្រុកបាននាំចូលចោមរោមមើលថ្មនោះ ហើយនាំគ្នាគិតថា"ថ្មមួយដុំនេះ បើយកមកតាំងមើលលេងក៏ស្អាតម្យ៉ាង ឬឲ្យកូនលេងក៏បាន ឬទុកប្រើជាកូនជញ្ជីងក៏ល្អដែរ" ដូច្នេះហើយទើបពួកគេឲ្យតម្លៃត្រឹមតែប៉ុន្មានយួនប៉ុណ្ណោះ។ កូនសិស្សបានក៏ត្រឡប់មកប្រាប់លោកគ្រូខ្លួនវិញថា "តម្លៃខ្ពស់បំផុតគឺបានតែប៉ុន្មានយួនប៉ុណ្ណោះ" ។
បូរាណដែលតែងពោលតៗគ្នាមកថា "ការរស់នៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានផ្សេងៗគ្នា តម្លៃ និងគុណសម្បត្តិដែលចេញមកក៏ខុសគ្នាដែរ" ។មានអ្នកប្រាជ្ញមួយរូបចង់ផ្តល់ចំណេះដឹងនិងបញ្ញាដល់កូនសិស្សខ្លួន ទើបប្រគល់ថ្មមួយដុំឲ្យសិស្ស ហើយប្រាប់ឲ្យគេយកទៅលក់នៅឯផ្សារ។ ថ្មមួយដុំនេះធំគ្រាន់បើដែរ សម្រស់ក៏ស្រស់ស្អាត... គាត់បានប្រាប់ដល់សិស្សខ្លួនថា"មិនមែនយកទៅលក់មែនទែនទេ! វាគ្រាន់តែជាការសាកល្បងប៉ុណ្ណោះ ឯងត្រូវសង្កេតឲ្យហ្មត់ចត់ ត្រូវសួរអ្នកស្រុកឲ្យបានច្រើន រួចត្រឡប់មករាយការណ៍ដល់លោកគ្រូវិញថា តើថ្មមួយដុំនេះអាចលក់បានតម្លៃប៉ុន្មាននៅទីផ្សារម្តុំនោះ?" កូនសិស្សបានកាន់ថ្មនោះទៅផ្សារ... អ្នកស្រុកបាននាំចូលចោមរោមមើលថ្មនោះ ហើយនាំគ្នាគិតថា"ថ្មមួយដុំនេះ បើយកមកតាំងមើលលេងក៏ស្អាតម្យ៉ាង ឬឲ្យកូនលេងក៏បាន ឬទុកប្រើជាកូនជញ្ជីងក៏ល្អដែរ" ដូច្នេះហើយទើបពួកគេឲ្យតម្លៃត្រឹមតែប៉ុន្មានយួនប៉ុណ្ណោះ។ កូនសិស្សបានក៏ត្រឡប់មកប្រាប់លោកគ្រូខ្លួនវិញថា "តម្លៃខ្ពស់បំផុតគឺបានតែប៉ុន្មានយួនប៉ុណ្ណោះ" ។
លោកគ្រូប្រាប់សិស្សថា "ឥឡូវសាកយកទៅលក់នៅផ្សារមាសម្តង ហើយចាំស្តាប់យោបល់អ្នកនៅម្តុំនោះម្តងវិញ... តែកុំលក់ឲ្យសោះឮទេ?" បន្ទាប់ពីទៅផ្សារមាសរួចហើយ គេក៏ត្រឡប់មករាយការណ៍ប្រាប់គ្រូវិញទាំងត្រេកអរត្រហេបត្រហបថា"អ្នកនៅទីនោះចិត្តល្អណាស់ ហ៊ានឲ្យតម្លៃរហូតដល់ ១០០យួនឯណោះ" ។ លោកគ្រូក៏ប្រាប់ដល់សិស្សទៀតថា "ឥឡូវសាកយកទៅផ្សារត្បូងម្តង ចាំមើលគេឲ្យតម្លៃប៉ុន្មាន ប៉ុន្តែកុំលក់ឲ្យសោះឮអត់!" នៅពេលដែលគេទៅដល់ផ្សារត្បូងហើយ កូនសិស្សបានភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ព្រោះមានអ្នកទិញហ៊ានឲ្យតម្លៃរហូតដល់ទៅ ៥ម៉ឺនយួន ប៉ុន្តែគេបានប្រាប់វិញថា «មិនលក់»។ ពួកគេហ៊ានដំឡើងតម្លៃរហូតដល់ ១សែនយួនតែកូនសិស្សនោះនៅតែប្រាប់ថា «មិនលក់»។ ពួកអ្នកទិញក៏ដំឡើងតម្លៃទៀត ខ្លះឲ្យ២សែនយួន ខ្លះ៣សែនយួន និងសួរថា បើសុខចិត្តលក់ក្នុងតម្លៃប៉ន៉្មានក៏ពួកគេរីករាយនឹងទិញយកដែរឲ្យតែព្រមលក់ កូនសិស្សនោះបានឆ្លើយវិញថា "ខ្ញុំមិនលក់ទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ដឹងតម្លៃរបស់វាប៉ុណ្ណោះ"រឿងនេះធ្វើឲ្យគេស្ទើរតែមិនជឿនឹងតម្លៃរបស់ថ្មមួយដុំនេះ។ គេលាន់មាត់ថា "អាមនុស្សអស់នេះឆ្កួតអស់ហើយ"ដំបូងគេគិតថាតម្លៃនៅផ្សារត្រីបន្លែ គឺវាគ្រប់គ្រាន់ណាស់ទៅហើយសម្រាប់ថ្មមួយដុំនេះ។ ពេលគេមកដល់វត្តវិញ លោកគ្រូក៏យកដុំថ្មមួយដុំនោះវិញ ហើយនិយាយទៅកាន់រូបគេថា"យើងគ្មានបំណងលក់វានោះទេ តែពេលនេះ ឯងគួរតែយល់ច្បាស់ពីគោលបំណងរបស់លោកគ្រូហើយថាហេតុអ្វីបានជាលោកគ្រូឲ្យឯងធ្វើបែបនេះ? ព្រោះសង្ឃឹមថា ការសាកល្បងលើកនេះ នឹងជួយបណ្តុះបណ្តាលសមត្ថភាពឯងក្នុងការស្វែងយល់ពីខ្លួនឯង និងរឿងសព្វបែបយ៉ាថា បើយើងប្រើជីវិតនៅកន្លែងផ្សារលក់ត្រីលក់
បន្លែ យើងនឹងច្បាស់ជាមានកម្រិតនៃការយល់ដឹង ត្រឹមតែផ្សារលក់ត្រីលក់បន្លែប៉ុណ្ណោះ យើងមុខជានឹងមិនដឹងឬយល់ពីតម្លៃជាងនេះឡើយ"។តើឯងស្គាល់ពីតម្លៃខ្លួនឯងបានច្បាស់កម្រិតណា? ចូរកុំទៅស្វែងរក«តម្លៃ»ខ្លួនឯងនៅត្រឹមតែក្នុងផ្សារលក់ត្រីបន្លែឲ្យសោះ។ បើយើងចង់«លក់»ឲ្យបានថ្លៃ ដាច់ខាតត្រូវធ្វើខ្លួនយើងឲ្យគេដឹងថាយើងនេះជា «ត្បូង»។ បើយើងចង់អភិវឌ្ឍ ខ្លួនឯងឲ្យមានការរីកចម្រើនពេញលក្ខណៈ ចាំបាច់ត្រូវវាយតម្លៃលើខ្លួនឯងឲ្យបាន គ្រប់ជ្រុងជ្រោយឲ្យបាន
ត្រឹមត្រូវជាមុនសិនត្រូវចងចាំជានិច្ចថាយើងអាចគ្រប់គ្រងលើជតាកម្មនិងកំណត់«តម្លៃ»ខ្លួនឯងបាន។ ដុំថ្មមួយដុំគ្រាន់តែនៅក្នុង មជ្ឈដ្ឋានជុំវិញដែលផ្សេងគ្នា វាក៏មានតម្លៃផ្សេងគ្នាទៅហើយ។ សាកល្បងសួរខ្លួនឯងមើលថាតើ «ស្គាល់» ខ្លួនឯងហើយឬនៅ? តើ «គួរដាក់ខ្លួនឯង» ឲ្យនៅក្នុងតំណែងមួយណា? ហើយឲ្យ «តម្លៃ» ខ្លួនឯងប៉ុន្មានទៅ?
បន្លែ យើងនឹងច្បាស់ជាមានកម្រិតនៃការយល់ដឹង ត្រឹមតែផ្សារលក់ត្រីលក់បន្លែប៉ុណ្ណោះ យើងមុខជានឹងមិនដឹងឬយល់ពីតម្លៃជាងនេះឡើយ"។តើឯងស្គាល់ពីតម្លៃខ្លួនឯងបានច្បាស់កម្រិតណា? ចូរកុំទៅស្វែងរក«តម្លៃ»ខ្លួនឯងនៅត្រឹមតែក្នុងផ្សារលក់ត្រីបន្លែឲ្យសោះ។ បើយើងចង់«លក់»ឲ្យបានថ្លៃ ដាច់ខាតត្រូវធ្វើខ្លួនយើងឲ្យគេដឹងថាយើងនេះជា «ត្បូង»។ បើយើងចង់អភិវឌ្ឍ ខ្លួនឯងឲ្យមានការរីកចម្រើនពេញលក្ខណៈ ចាំបាច់ត្រូវវាយតម្លៃលើខ្លួនឯងឲ្យបាន គ្រប់ជ្រុងជ្រោយឲ្យបាន
ត្រឹមត្រូវជាមុនសិនត្រូវចងចាំជានិច្ចថាយើងអាចគ្រប់គ្រងលើជតាកម្មនិងកំណត់«តម្លៃ»ខ្លួនឯងបាន។ ដុំថ្មមួយដុំគ្រាន់តែនៅក្នុង មជ្ឈដ្ឋានជុំវិញដែលផ្សេងគ្នា វាក៏មានតម្លៃផ្សេងគ្នាទៅហើយ។ សាកល្បងសួរខ្លួនឯងមើលថាតើ «ស្គាល់» ខ្លួនឯងហើយឬនៅ? តើ «គួរដាក់ខ្លួនឯង» ឲ្យនៅក្នុងតំណែងមួយណា? ហើយឲ្យ «តម្លៃ» ខ្លួនឯងប៉ុន្មានទៅ?
No comments:
Post a Comment