ព្រាត់ប្រាស
សព្វេហិ មេ បិយេហិ មនាបេហិ នានាភាវោ វិនាភាវោ អាត្មាអញគង់តែព្រាត់ប្រាស និរាសចាកសត្វនិងសង្ខារជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្តទាំងអស់ពុំខាន។
សត្វលោកតែងភ័យ ខ្លាចចំពោះសត្វនិងសង្ខារ ដែលមិនជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្ត ហើយប្រាថ្នាចង់បាននូវសត្វនិងសង្ខារដែរជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្ត តែគេមិនបានដឹងទាល់តែសោះថា របស់ដែលជាទីស្រឡាញ់នោះហើយ គឺជាប្រភពនៃសេចក្ដីទុក្ខកង្វល់។
រឿងរ៉ាវក្នុងជីវិត មិនមែនចេះតែសម្រេចទៅតាមការប្រាថ្នាទេ ប៉ុន្តែរបស់ទាំងអស់តែងជាគូនឹងគ្នាគឺ បាន ជាគូការបាត់បង់ ជួប ជាគូនឹងការព្រាត់ប្រាសជាដើម ព្រោះជារបស់ដែលមានសភាពប្រែប្រួលទៅ ដូចជាខ្សែរទឹកក្នុងស្ទឹងតែងហូរពីទីខ្ពស់ទៅកាន់ទីទាបជានិច្ច ដូច្នោះ។
កាលបើយើងមិនបាន ពិចារណា អំពីបម្រែបម្រួលនៃសង្ខារធម៌ឲ្យបានរឿយៗទេ ពេលដែលរបស់ជាទីស្រឡាញ់ព្រាត់ប្រាសទៅ លទ្ធផលជាក់ស្ដែងគឺសេចក្ដីសោកសង្រេងយ៉ាងគួរឲ្យអាណិត ព្រោះហេតុដូច្នោះទើបព្រះមានព្រះភាគជាម្ចាស់ទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងក្នុង គម្ពីរ ខុទ្ទកនិកាយ ធម្មបទគាថា បិយវគ្គ ថា
សេចក្ដីសោកកើតអំពី សេចក្ដីស្រឡាញ់ ភ័យកើតអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ កាលបើរួចស្រឡះចាកសេចក្ដីស្រឡាញ់ហើយ សេចក្ដីសោកក៏លែងមាន ភ័យនឹងមានមកពីណា។
របស់របរជុំវិញជីវិត នេះ ពេលដែលបាត់បង់ទៅ បើស្រឡាញ់ខ្លាំង ទុក្ខក៏ខ្លាំង ស្រឡាញ់តិចទុក្ខក៏តិច ព្រោះហេតុដូច្នោះ ទើបព្រះពុទ្ធអង្គប្រៀនប្រដៅមិនឲ្យសត្វលោកប្រកាន់មាំក្នុងរបស់ អ្វីមួយ ឲ្យច្រើនកើនពេក មិនឲ្យស្រឡាញ់រហូតវង្វេង មិនឲ្យតាំងសេចក្ដីសង្ឃឹមពិតស្អិត ជាប់ក្នុងរបស់ណាមួយឡើយ ព្រោះកាលខុសបំណងក៏នាំឲ្យកើតទុក្ខកង្វល់។
និយាយយ៉ាងនេះ មិនមែនឲ្យយើងលះបង់សេចក្ដីសង្ឃឹមក្នុងជីវិតនោះទេ យើងក៏អាចមានសេចក្ដីសង្ឃឹមបានដែរ ប៉ុន្តែត្រូវត្រៀមខ្លួនឲ្យសព្វគ្រប់ ទុកសម្រាប់តទល់នឹងផលទាំងពីរយ៉ាងរបស់វាគឺសេចក្ដីសមបំណងនិងសេចក្ដីខុសបំណង។
ការងារគ្រប់យ៉ាងមាន គតិជាពីរ គឺបានសម្រេចនិងរលំរលាយ កីឡាគ្រប់យ៉ាងមានផលពីរ គឺចាញ់និងឈ្នះ បើស្រឡាញ់ការលេងកីឡា យើងត្រូវព្រមទទួលផលទាំងពីរយ៉ាងដូច្នោះដែរ មិនមានមនុស្សណាម្នាក់ បានទទួលតែរសជាតិផ្អែមល្ហែមតែម្យ៉ាង ឬរសជាតិជូរចត់តែម្យ៉ាង រហូតមួយជាតិទេ ព្រោះហេតុដូច្នោះ គ្រប់គ្នាត្រូវតែត្រៀមខ្លួនទុកជាមុន បើមិនដូច្នោះទេពិតជានឹងក្រឡកចិត្តមិនខាន។
អ្នកដែលបានពិចារណា តាមមាតិកាធម៌នេះ ឈ្មោះថា ជាអ្នកបានត្រៀមខ្លួនទុកជាមុន គេរមែងញញឹមជានិច្ច ទាំងគ្រាបាន ទាំងគ្រាបង់ ទាំងគ្រាសមបំណង ទាំងគ្រាខុសបំណង ជីវិតរបស់គេនឹងរឹងប៉ឹងឡើងជាលំដាប់ រហូតដល់មានខ្លួនឯងជាទីពឹងពិតប្រាកដ។
No comments:
Post a Comment